Ülkenin bedbaht günlerini, fakülte koridorlarından meydanlara uzanan kortejlerle geçirdi. Elinden her iş gelirdi; ama o, 80 sonrasının karanlığına ışık tutabilmek için gençlere dokunabileceği bir meslek seçti.
 
Bizim topraklarımızda yurdunu sevmenin kıymeti yoktur. Nasıl sevmen gerektiğini, yurdunu seven birinin ne yapması gerektiğini ezberletirler. Ezbere duranlar harcıâlemde yiterken kendince sevenler zulüm görür.
 
Arkadaşım Hıdrellez, seksenli yılların zulmünden payını aldığında henüz yirmili yaşlarındaydı. Eşi, şimdiler için naif sayılacak bir tümcesinden hüküm giydiğinde yarası büyüdü. Konusu açılmaz; ama ne zaman eşini ansak Hıdrellez’i, elinde bir karton Üçüncü sigarasıyla ziyarette düşlerim.
 
Resmi ideolojinin Türk, Kürt, Azeri, Gürcü, Çerkez, Abaza demeden sistemlice sindirdiği dönemleri alt eden arkadaşım, hayatındaki tortuları silmeye koyulduğunda aynı masadaydık.
 
Ben arkadaşım Hıdrellez’in dergâhından geçtim. Buralardan gidip inzivaya çekildiğinde bile sohbetlerimizi tavaf ederdim.
 
Kanaviçe işler gibi sabır ve metanetle kendini işledi. İşledikçe yetinmedi; dokunabildiği zihinlere ustalıkla kazıdı: “Algı bozulan bir şey olduğuna göre, onarılabilir de!”
 
Egomla onun tezgâhında yüzleştim. İçimdeki düşmanlığı onun sohbetinde temizledim. Kötü’yü hayatımdan çıkarıp hasta’yı lügatimden onunla kovdum. İçimin uçurumlarına baktığımda, kendimi aklamayı onunla öğrendim.
 
Şimdi, boyuna varan oğullarında kim bilir kaç evlat görüyordur, diye düşünüyorum. Kışın yazla buluşup devir teslime giriştiği günler, bana arkadaşım Hıdrellez’in buluşmalarını anımsatıyor.
 
5 Mayıs’ı 6 Mayıs’a bağlayan gece Hıdrellez’in doğum günüdür! Ben bir çaput bağlayayım, eli tutan bir fincan yoğurt mayalasın. Mayalandıkça bilelim ki bozacak onca etkene rağmen algı, onarılan bir şeydir.