Haberciliğin temel kuralı olarak biliriz: Bir köpek bir adamı ısırdığında haber değeri yoktur; ama bir adam köpeği ısırırsa işte o bir haberdir.
 
Geçerli bir ilke olsa da eksik.
 
Memleketimde bir adam bir köpeği ısırdığında önce adama bakılır. Hangi gruba mensup olduğu anlaşılmaya çalışılır. Mensubiyeti yoksa ikinci aşamaya geçilir.
 
Nerede oturduğu, ne işle iştigal olduğu araştırılır. Misal, müezzinse rencide etmemek için... Ya da eski mebussa, bu eylemi yüce milleti adına yaptığı aşikardır, diye.
 
Sonra yeterince varlıklı olup olmadığına bakılır. Gazeteye ya da kanala reklam verecek şirketleri varsa yeniden düşünmek için.
 
Olmadı, haberin ilk satırları şekillenmeye başlar. Tabii bu arada haber müdürünün kırmızı telefonu hâlâ çalmadıysa...
 
***
 
Yayıma alınmadan önce sıra köpeğe gelir. Zira safkansa, mağduru da korumak gerekir!
 
Adama hırlayıp hırlamadığı soruşturulmalı ki sonra ağır tahrik nedeniyle haber tekzibe girmesin.
 
Aşıları filan sorulur sanmayın. Isıranın aşısı sorulmuyorken ısırılanınki neden sorulsun! Fakat adli tıptan darp raporunun sorulduğu görülmüştür. Köpek bu, beyanını esas alamazsın. Tanıkların değil, pek bağımsız adli tıbbın raporu muteber sayılır.
 
Bu da çözüldüyse ortaya bir haber çıkar. Isıranın garip, ısırılanın gariban olduğu…
 
***
 
Yani bilhassa televizyonlardan izlediğin haberler, sen dünyayı onlardan ibaret sanasın diye ekrana yansıtılan bir aranjman sepeti. Ne ısırandan eminiz, ne ısırılandan.