Eve cep telefonu girdiğinde ergenliğimdeydim. Şimdinin harcıâlem eylemi o zaman hayatımızda “mesaj çekmek” jargonuyla yer edinmişti. Akranlarım her gün postaneye gidiyor olmasa da telgraf çekmenin ne demek olduğunu bilir, hatırlar. Uzaktaki birine acele metin ulaştırmak “telgraf çekmekten” ibaret olduğundan, bizim nesil ve öncesindekiler bir türlü “mesaj atmaya” alışamadı. Hâlâ mesaj “çekiyor” olmamız ondandır.
 
Zamanla posta kutularımızdan mektuplar eksilir, yerini her türden artan davalaşmaların çağrı ilamları ve çeşitlenen faturalarla bırakır oldu. Derken faturaların antedindeki isimler değişmeye başlayınca PTT ismi gündeliğimizden uzaklaştıkça uzaklaştı. Hızlanan iletişim ağı, PTT gibi yüksek değere sahip bir markayla güven tazelemektense yalnızca birkaç yıl yerli kalabilen “Türk Telekomünikasyon” markasıyla örgütlendi.
 
Önadına aldanamadık bile; “telekomünikasyon” sözcüğü, bu markanın yerli kalamayacağına en büyük delildi. Henüz Osmanlı Bankası unutulmamış, kırat ampule aldanmamıştı. Dış Ticaret Bankası’na Fortis deneyeceği, Demirbank’ın HSBC olacağı belli değildi. Sonra bu garabetlerin bile değişeceğini kimse bilemezdi.
 
Benim gibi inatla posta kutusu kullanmaya devam eden birkaç nostaljik mahalle sakini dışında, posta kutusundan bihaber milyonlarca yeni doğan rüştünü ispat ettiğinde postanenin muhitini öğrenme gereği bile hissetmedi.
 
Zira gencin biri PTT’yi bellese adının birkaç yıl içinde değişeceği aşikâr değil mi?
 
Şimdi, çok değil on beş sene öncesinde hayatımıza girmiş olan banka, market, mağaza isimlerinin bile birer birer mazide kaldığını görünce diyorum ki “işte, hafıza silmek böyle bir şey”.
 
Logo değiştirerek çağa ayak uyduracağını zanneden her tüccar gibi adının aksine menşei dışarıda olan Türk Telekom da bir kez daha bu çağdaşlaşma serüvenine girince haber olmuş. Ben telefon faturasından söz açıldığında PTT’yi hatırlarken “mesaj çekerek” telekom faturası ödemek için hafızalarımızı doldurup doldurup boşaltmışız; haber diye yazdığımız şeye bak.