Mecliste beni anarken bir dost “solcudur; ama bir damarı da muhafazakârdır” demiş. Kaç gündür düşünüyorum, neyi muhafaza edebilmişim, diye!
 
Dairemin balkonundan şehre daldığımda, on sene önce olmayan gökdelenlerin estetikten uzak siluetiyle söyleşiyorum. Yaşadığım şehrin mimarisi yok! Elli yılı gören binayı kentsel dönüşüme konu edip yıkıyor, beş katlıdan yirmi beş katlı doğurtuyorlar.
 
Sokaklarda egzoz kokusu dışında kayda değer bir şey kalmamış. Koşuşturan çocukların yerinde motor sesleri gümbürdüyor. Kalan birkaç çocuğun sesi de “keserim topunuzu” dedirtecek kadar içten, canlı, naif değil. Evlerinde savaş oyunları oynayan çocuklar sokağa çıkınca hırçınlıklarını haykırıyor.
 
Komşumun adını bilmiyorum. Hayatlarını merak ettiğimden değil, selamlaşmak istediğimde hitap edebilmek için öğrenmek istiyorum. Hatır soracak olsam... Dün neyi olduğundan bihaberim, bugün nasıl olduğunu söylese neyleyeyim.
 
Toprağım yok. Çeltik nasıl ekilir, bilmiyorum. Sorsalar nerede yetiştiğini, ne istediğini ezbere sıralarım da bu yıl neden kırık mahsul verdiğini anlatamıyorum.
 
Sözcükleri yoldaş edinmiş biri, herhalde dili dert edinecekti... Ama biz “Kürtçe de konuşulsun” derken önce tabelalara sızan İngilizce şimdi semt isimlerimize meyletmiş. Anadillerimiz topyekûn erozyona uğrarken dilimde neyi koruyabilmişim? Bulamıyorum.
 
Dostlar, tanışlar, eski sevgililer... Bir zamanlar aynı kaptan yediğimiz insanlarımla araya yollar, yıllar, kırgınlıklar girmiş. Kimisinin ses rengini bile hatırlayamıyorum. Çoğalıyoruz derken eksilmişiz, göremiyorum.
 
***
 
Solcudur da bir damarı muhafazakârdır, demişler ya... Neyi muhafaza edebilmişim acaba?
 
“Geç bunları, anam babam, geç,
Bilirim ben yaptığımı!”
 
Solculuğum mu? “Onu da sonra anlatırım.”