Çok uluslu imparatorlukların ömrü tükenmeden, pek düşünceli bir el ulus devlet ihtiyacının tohumlarını attı. Aslında hem koca koca imparatorlardan kurtulmuş hem de küçük küçük devletçikler yaratmış olacaktı. Yaptı... Dünya, tek bir imparatorluk kalana dek savaşlarla bayındır edildi.
 
İşte o savaşlarda yurdum tarumar edilirken...
 
Ulus devlet, ulus devlet diye dünyayı kasıp kavuran akında kendimize pay çıkarmaya çalışırken...
 
Birileri düşman üniformasını kuşanıp karşı kuvvetlere katılırken...
 
Bugün düşman bellediğin Kürt kardeşlerinin dedesiyle aynı cephede, omuz omuza çarpıştık.
 
Birkaç cılız ses dışında oyuna kapılan olmadı. Üniforma değiştirip karşı safa geçmedi!
 
***
 
Fakat son elli yılda ne olduysa, nasıl olduysa “İçte düşman var!” duygusuna gün günden daha çok inandık, inandırıldık. Bir büyü olmalı. Algımızı, idrakimizi, tam anlamıyla basiretimizi bağlayan bir büyü... Yoksa insanlarımızın sağduyusunun bu kadar sistemli körelebilmiş olmasını nasıl açıklarız?
 
Bir düşman arıyorsak bilelim ki içeride düşman yok!
 
Kürt diye karşına aldığın o insanlar, yedi göbekten mücadele kardeşimizdir.
 
Allah, o gün yan yana çarpışan Kürtlerin de Türklerin de torunlarına, bu topraklardaki tüm halklara vicdanımıza sahip çıkma iradesi versin.
 
Bu memleketin sınırları bir kez değişirse hiçbirimiz kalamayız. Ne küçülmek, ne genişlemek bize huzur getirir! Yeşil kuşak dediğin garabet, soyuna bakmadan hepimizi yutup gider. Kan aktıkça ne olacağını merak eden, Suriyeli göçmenlerin ıstırabına baksın... En yakın örneğidir yaşanacak dramın.
 
***
 
Kardeşliğimizi, mücadele birliğimizi hatırlamamakta ısrar edersek esaretine düştüğümüz korku ve toplumsal depresyondan çıkmamız güçleştikçe güçleşecek. Yüreklerimizdeki acıların biri sönmeden biri belirecek.
 
Tam da bu yüzden, kardeşliğimizi ve ortak acılarımızı hatırlayabilmek için... Korkma! Kalk ve yalnız olmadığını bil. Can yakan herkese karşı #BirMumYakKapıyaÇık!
 
***
 
Ağaç demiş ki baltaya
Sen beni kesemezdin ama
Ne yapayım ki sapın benden!
Bak şu ağacın bilincine sen
Ölen ben, öldüren benden
 
Bunca analar ağlayıp durur da
Akıp gider gelinciklerden
Kör müdür, sağır mıdır bu ırmak
Ölen ben, öldüren benden
 
Her yerde böyle olmuş bu
Önce dağa, taşa, ağaca söyletmiş halk
Sonunda sabahın bir yerinden
Uyanıp kalmış ayağa ırmak
Ölen ben, öldüren benden!
(Irmak, R. Su)