En oyunbaz bileşenimiz: Zihin! Bedenimizin ve yüreğimizin bile dizginlerini ele geçirebilen, sağduyu adına oyunlar oynayıp bizi yanıltma yetisine sahip olan kudretimiz...
 
Bedeni harekete geçirmeye bile zihni ikna ederek başlayabildiğimiz döngünün en mahir ve en atılgan sacayağının çetin cevizi...
 
***
 
Sandığımızın aksine en bilinmezlerimiz zihnimizde saklı yaşıyor. Zaman zaman ortaya çıktıkça bizi şaşırtan tepkilerimiz, duygusal tortularımızdan beslense de zihnimizin vizesiyle peyda olup hayat buluyor. Kıskançlıkla hareket ederken verdiğimiz tepkiler, bastırdığımız öfkemizi söze döken cümleler, şaşkınlıkla verdiğimiz kararlar aslında zihnimizden süzecek vakti kolluyor.
 
Ansızın bir vakit ortamını bulan zihin, eleğinden geçirdiklerini güne salıveriyor.
 
Düşüncelerimizi hislerimizden ayırabilmek için temizlemeye koyulduğumuz duygusal tortuların ardından zihni terbiye etmeliyiz. Düşüncenin kıymetini bulabilmesi için benliğimizden arındırmalı, çoğu zaman kendimizden uzaklaşmaya çalışarak karar vermeliyiz.
 
Hayat, kararlarımızın sonuçlarını yaşatacak iradeyi tanıdığı kadar kontrolümüz dışında başımıza gelenlere razı gelmeyi de öğretebilecek cömertliğe sahipken düşüncelerimizin gücünü hafife alırsak, dürtüleriyle yaşayan ilkeller olmanın ötesine geçemeyiz.
 
***
 
Bu satırlarımın sası kaçtığını biliyorum. Bir yandan size yazarken bir yandan kendimi ikna etme çabası taşıdığıma verin.
 
Zira biz şairler, zihinle sulh olalı yalnızca birkaç asır oldu. Henüz müttefik değiliz, nereye baksak önce duygu görüyoruz.
 
Belki de bundandır ki düşüncelerin gücüne önce kendimizi ikna etmemiz, sonra gözden göze geçen sözsüz iletişimde duygular kadar düşüncelerin de payı olduğunu kabul edebilmemiz gerekiyor.
 
Henüz layıkıyla içselleştirebilmiş olmasam da en azından ilkesel olarak kabullendiğim bir fikri paylaşıyorum: Bedenimizi harekete geçirip duygularımızı temize çektikten sonra zihnimizi durultmak için hayatı yavaşlatmalıyız. Duyguların sesine kurban gitmesin, her bir düşüncenin kendi mahremiyet alanı olsun diye!