Çocukken akşamleyin eve döndüğümüzde oturma odasındaki uzun perdelerin altına bakar, bir şey yoksa kapı arkalarını dolaşırdım. Kimseye belli etmeden “evde bomba olup olmadığını” kontrol ettiğimi hatırlıyorum. Ölümden bu kadar korkmayayım da ne yapayım? Otuz senede kim temizlemiş bu kadar yerleşik ölüm korkusunu!
 
Anlatmaya ne kadar çalışırsam çalışayım, lisede kurduğum dostluklara kadar yüreğime tüneyenleri, aklımdan geçenleri kimseye bir türlü anlatamadığımı hisseder yalnızlık kaygısına kapılırdım. Bundandır, hep yaşça kendimden büyük insanlarla dostluk kurabildim. Yalnızlıktan hâlâ korkuyor olmam garipsenebilir mi?
 
Kapkaç furyasının gündemin orta yerine konuşlandığı dönemde, evime birkaç yüz metre mesafede gaspa uğradığımda hayattaki her ihtimalin bir adım ötede olduğunu fark etmiştim. Faillerin kimlikleri biliniyor, kimse bir şey yapamıyordu. Muhtemelen devletten-maaşlı kapkaççılardan oluşan çetelerden birine denk gelmiştik. Eş dosttan aynı cümleyi duyuyordum: Bu memleketin çivisi çıkmış!
 
Sanırım bir yıl bile geçmeden kapkaç meselesi gündemden düştü; unutuldu. Birkaç ay öncesine dek sokakta yürürken çantasını sırtına bağlayan insanlar ferah feza gezmeye başladı.
 
“Bu memleketin çivisi çıktı” diyeceğimiz orta oyunlarının figüranları değişti; ama çivi bir türlü yerine oturmadı.
 
Geçen sene “kadın cinayetlerini” konu edinen televizyon programları saatlerce dönerken aynı güvensizliği içimizde hissetmedik mi?
 
Sonra onu da unuttuk. Bir anda eşini öldürmeye niyetlenen “heriflerin” sayısı yüzlü rakamlardan birer ikişer örneğe iniverdi.
 
Bir süredir çocuk istismarı üzerine konuşuyoruz. Bu kez tarifi imkânsız bir çirkinlik hissiyle doluyoruz. Haber kanallarının alt yazı jenerikleri, her gün her sokakta birkaç çocuğa tacizde bulunulduğunu normalleştirecek kadar soğukkanlı geçmeye başladı.
 
Dilimizde aynı nidayla belirsiz bir gelecekten endişe ediyoruz: Bu memleketin çivisi çıktı.
 
***
 
Şimdi kim bana korkularını temizlemelisin, diyebilir? Kim iyi gelebilir içimin yalnızlık kuyusunu kapatmaya? İnsanoğlu topyekûn hastalanmış, sağlıklı düşünemiyorken hangi “çevre” bizleri sağaltmaya yardımcı olabilir? Çivisi yerini bulamayan bir dünyada, gelecekle güven bağımızı bir türlü kuramıyorken, kim iyileştirebilir biriken “ufak” tortularımızı?