Düşman askerleri seni
tarihe gömmek için dört bir
koldan akın akın geldiler.

Ne cephanen ne de
umudun vardı.

Güvendiğin dağlar karlar
altındaydı.

Seni idare edenler neredeyse;
“Duruuun ateş etmeyin”
diyeceklerdi.

Sonra üstün askeri zekasıyla
bir komutan, büyük bir cesaret örneği
gösterdi. Seninle birlikte herkesi
bir araya topladı.

Cephe gerisindeki analar, babalar,
çocuklar, yaşlıların da duası eklenince,,
 
ÇANAKKALE GEÇİLMEDİ…
                  ***
Konuşmaya gerek yok.

O komutan Mustafa
Kemal Atatürk’tü, o asker, o ana,
o baba, o çocuk, o yaşlı sendin.

O zaman abuk sabuk televizyon
programları yoktu.

İman vardı, inanç vardı.
Ruh vardı ruh…

Şimdi var mı? Yok…

Biz küfür, hakaret ve
tehditlere rağmen, Türkiye’nin
Cumhuriyet ayarlarına dönmesi
gerektiğini, uyuyanların bir an evvel
uyanmalarını inatla söylemeye
devam edeceğiz.
                  ***
Tarihin akışını değiştiren
bu zaferin sahipleri dedelerimizi
rahmet ve minnetle anacağız ve
asla unutmayacağız.

Son söz;
O gün olan bugün de olabilir.

Yeter ki işten geçmesin…