“Muhterem NATO zirvesinde konuşurken Hanımefendi de Varşova sokaklarında alışveriş turuna çıktı. Şehrin en meşhur antika pazarına giden Hanımefendi burada iki saatten fazla zaman geçirerek yüklü miktarda alışveriş yaptı.”
 
Okuyorum, okuyorum, bu haberden ne çıkarmam gerektiğini bir türlü anlayamıyorum. Hanımefendinin servetlik alışverişinin haber değeri olmamasından değil, bu haberi diğerlerinin yanında sıralayınca ne görmem gerektiğini henüz çözemediğimden.
 
Muhteremin hücresel yapılanmaları ortalığa dökülmüş, Panama belgeleri dünya gündeminde yankı bulmuş, Almanya ile İsrail’in perde arkasında itişmesinin ardından ortalık tam durulayazarken Suriye ve Irak’ta yeni parselasyonlar yapılmış, ayakkabı kutuları henüz unutulmamış, tek devlete gitmek için önce bin devlet yaratacağımız düzenin mühendislik hesapları yapılırken Hanımefendinin 147 bin liralık alışverişini okuyup ne yapmamız gerek?
 
Gözüne fener tutulmuş tavşan gibi hissettiğimde eylemsizliğimi yargılamaktan vazgeçip fosforlu görsel benzetmesini kurarım. Parlayan berrak yeşil bir görsele dakikalarca baktıktan sonra beyaz duvara döndüğümüzde mor lekeler görürüz ya... O misal. Televizyonlarla gazetelerden bana fosforlu yeşil gösterilirken duvarda mor lekeler göreceğimin hesaplandığını hatırlarım. Beyazı mor gören gözlerde kabahat ne arar? Onu aldatan yeşille bulanan zihni sağaltmak lâzım!
 
Hanımefendinin antikaları yüklenip bin odalı sarayına dizdiğini düşünürken memlekete bakıp ne görmemin beklendiğini sorguluyorum. Başbakanlık konutunda sarıklı cübbeli konukların ağırlandığı fotoğraflardan Sincan’da tank yürütülen görüntülere sıçrıyor zihnim.
 
Cemal Dindar’ın sözü geliyor aklıma, 90’lardan beri “koalisyonun ne kadar kötü” olduğunu yazıp “bizi ancak ikinci bir Mustafa Kemal’in kurtarabileceğini” pompalayan saygın köşe yazarlarının sütunlarına gidiyorum.
 
Onlar ikinci bir Mustafa Kemal deyip yeşili gösterdikçe yurttaşım da gidip mora oy bastı, diyorum. Aynı günde onlarca uyaranla bozulan zihin bedeni yanlış yönlendirdiyse halkta kabahat aramanın âlemi yok!
 
Şimdi parmağında yüzükler, kolunda bileziklerle gezen Hanımefendinin günübirlik ziyaretlerde binlerce lira harcadığı haberlerini okuyunca ne yapmamı bekliyorlar acaba? Bu fosforlu sarı bana hangi pembeyi gösterecek de ekranlardan yapılan algı yönetiminin izleyicisi olacağım?
 
Gün gelir, arkasından türkü yakılır; yaptığı alışverişler de gemiciklerle unutulup gider memleketimde:
“Parmağında yüzük yok
Kolunda bilezik yok
Ben sana demedim mi
Oy oy Eminem
Eşten yana şansın yok”
 
Bunlar da gelip geçer de biz bu algı savaşlarının arkasından nasıl bir yarına uyanırız acaba?