Destina!
O akşam,
Biz hepimiz uyurken
İsmini fısıldadı ölüm.
Hepimiz bir Pazar gününün
Tatlı rehaveti içindeydik o sırada,
Uyku dediğim o.
Ha girdik, ha girecektik lanet olası Pazartesi sendromlarına.
Akşamdan kalmaydı bir kısmımız.
Bazılarımızsa maç telaşına girmişti
Ve içinde biriktiriyordu maç sırasında
Hakeme saydıracağı küfürleri…
“Sabahtan beri popomun üstüne oturmadım” diye söylenen ev kadınları,
Umutsuzca gözyaşı döküyordu
Kestiği soğan yüzünden…
Soğan kısık ateşte pembeleşinceye kadar sürdü bu.
“Yemek hazır!” diye seslendiğinde
Babalar kucaklarına aldı
Gözlerinin içine bakıp, kendisiyle oynaması için yalvaran çocuklarını.
İşte böyleydik Destina!
Dünyadan habersiz, kendi yarattığımız dünyada, kendi kendimize yaşadığımızı sanırken,
Birden
Cep telefonlarımız titremeye başladı.
Gelen mesajların geyik olmadığını
Burnumuza dolan kan kokusuyla anladık.
Patlama sesleri doldu kulaklarımıza.
Lokmalarımız boğazlarımıza düğümlendi.
Televizyon kumandalarımızla
Haber kanallarını bulana kadar zorlanmadık değil.
Ama sonunda bulduk.
Sörvayvırdan biraz ileri gitmemiz yeterdi zaten.
En son izlenen kanal, sörvayvırda kalmıştı.
Sonra, yayın yasakları yüzünden
Polis araçlarıyla kurulmuş barikatların arkasından
Bulmaya çalıştık parçalanmış bedenlerinizi.
“Bir umut” dediğimiz anda,
Yakınlarının feryadını duyduğumuzda
İş işten çoktan geçmişti.
Biz, Peri kızlarını hiç ölmeyecek sanıyorduk Destina.
O akşam,
Biz hepimiz uyurken
İsmini fısıldadığında ölüm,
Anne ve baban
Senin nehirde oynamaya gittiğini sanıyordu o yüzden Peri kardeşlerinle.
Nehir tanrılarının
Seni ve yanındakileri koruyacağına inanıyorduk
Ve ölümün seni ve yanındakileri
Bu kadar çabuk bulmayacağını…
Eminim sen de kahroluyorsundur
Ve seni de incitiyordur sorumsuz sorumluların
Her seferinde yaptıkları “kınıyoruz” söylemi.
Sen de bizim gibi mi düşünüyorsun yoksa?
Yüksek sesle söyle, duyamıyorum, ne yapalım?
Nasılsa bir şey yapmıyorlar ve yapamayacaklar,
Bırakalım da Ferhat Göçer dinlesinler, öyle mi?