Otuz beş yıl önceydi. Çok uzaklardan birileri “bizim çocuklar başarmış” diyordu. “Bizim çocuklar” diye tabir edilen kişiler, üzerinden onca yıl geçmesine rağmen koca memleketin kaderini hala etkiliyor…
 
Memleketi karıştıranlar, çatışmaların “olgunlaşmasını” bekledikten sonra aldıkları direktifle düğmeye bastılar. İyi de, onca olaylar, sokak çatışmaları, ölümler oldu asker yönetime el koyarak en iyisini yaptı diyebilirsiniz…
 
Söyleminizde belki haklı da olabilirsiniz ama ülkeyi kaosa sürükleyen, yaratılan yeşil kuşak ile çatışmaları fitilleyen hep aynı güç oldu. Sonra da kurtarıcı, “iyi çocuklar” postuna büründüler…
 
Kimden ya da kimlerden bahsettiğim açıkça ortada. İki ay önce Kenan Evren hayatını kaybetti. Ardından dönemin Hava Kuvvetleri Komutanı Tahsin Şahinkaya. Yaptıkları darbeden sonra ülkedeki solcuların üzerinden adeta buldozer gibi geçtiler.  70’li yılların solu, yerini muhafazakar, sağ kökenli, apolitik gençliğe bıraktı…
 
Dünyadan bi haber, okumayan, köyden kente göçerek lümpenleşen, kısacası sorgulamadan, çalışmadan zengin olma derdine düşen bir kuşak yaratıldı. Biat eden, başına geçir takkeyi ver aklına üç beş dini bilgiyi gönder sokağa…
 
Biraz da din iman, cami edebiyatı öğrettin mi sabaha kadar versin veriştirsin sola. Rahmetli Uğur Mumcu’nun söylediği gibi “bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olan” cahil bir kuşak…
 
Çık sokağa, karşından gelen ilk takunyalıya sor bakim; demokrasiyi, özgürlüğü, adaleti, insan haklarını, doğayı, sana ne cevap verecek. Beton kafa, dünün mücahidi, bugünün müteahhidi olunca gördüğü tek yeşil de doların rengi oluyor…
 
Göstermelik yargılamalar yapıldı. Şahinkaya’nın ölümüyle birlikte dava şimdi resmen düştü. Aslında Evren ve zihniyeti hiç ölmedi. Bugün her yerde yaşatılıyor. Eğitim sisteminin gerici olması, tekke ve zaviyelerin fellik fellik şube açması. Eğitim adı altında açılan derneklerin kupon arazi toplaması. Hepsi o zihniyetin 2015 versiyonu…
 
Ölünün arkasından konuşmak iyi olmaz derler. Hoca, inanış gereği her ölünün ardından da mutlaka sorar; “nasıl bilirdiniz” diye? Onları değil ama yaptıklarını iyi bilirdik hoca efendi. Tıpkı bıraktıkları yolda hiç durmadan yürüyenler gibi…