Nüfusunun %9’una denk gelen yaklaşık 7 milyon kişinin anadili Kürkçe olan memleketimde 3 milyonu geçen “zorunu sığınmacı konuğumuzun” anadili Arapça. Savaştan kaçıp Türkiye’ye sığınan Suriyeliler için hastanelerde Arapça tabelalar koyup Suriyeli personel işe alan devlet-i âliye, eğitimleri aksamasın diye Suriye müfredatıyla ders veren sınıflar kuruyor.
 
Yalnızca sınır kentlerin değil, büyükşehirlerin de bazı metruk mahalleleri gettolaşmanın mekânı olmuş, yavru Suriye imajı çiziyor.
 
Savaş yorgunluğunu henüz atamayan konuklarımız yerleşik hayata geçmeye başladıklarında nüfus konsolidasyonu başlayacak. Bazı mahalleler Arap, bazıları Türkmen muhitine dönüşecek; Sünniler Şiileri sokaklarına almayacak.
 
Sosyal entegrasyon sağlanamadığında “vatandaşlık hakkı bahşedilmese bile” çok değil, yirmi yıl sonra yaklaşık 12 milyonluk koca bir nüfuz grubuyla karşı karşıya kalacağız. Kendi eğitim sistemleri, kendi kuralları, kendi ekonomik örüntüleri olan...
 
Bugünün “sığınmacıları” yarının toprak sahipleri olarak “memleket kararlılığına” buralarda ulaştığında biz bütünleşebilmiş değil, iyiden iyiye ayrışmış olacağız.
 
Evlerini terk edip gelirken başlarına gelenleri zihinlerine kazımış olan yavrular, yirmi sene sonrasına travmalarını taşımış; sırf nefes alabildikleri için konuşlandıkları topraklarda hayattan öç alma kaygısına bürünmüş olacak.
 
Biz eli armut toplayanları şakşaklayanlar, “Türkiye’nin adı anayasada korunsun” diye birbirimizle kavga ederken memleketin jenerik adı çoktan yeni telaffuzlar kazanmış olursa şaşmayın.